Twintig jaar geleden werd ik moeder van mijn toen 2-jarige zoon, die ik adopteerde uit China. Vol liefde en met de beste kennis van die tijd investeerde ik in ons hechtingsproces. Ik volgde bijvoorbeeld Sherborne-therapie, gericht op lichaamsbewustzijn en samen bewegen, om zo een sterke band op te bouwen. Als ik terugkijk, ben ik blij met alles wat ik heb geprobeerd. Toch realiseer ik me nu, door mijn werk met FloorPlay, dat ik destijds misschien te veel gericht was op wat ik hem wilde leren, in plaats van op wat ik hem vooral wilde geven.
In de auto verzon ik bijvoorbeeld liedjes om hem over verkeerslichten te leren: “Rood is stoppen, groen is gaan.” En als logopedist wilde ik graag dat hij rijmspelletjes zou begrijpen, wetend dat dit zijn taalontwikkeling en leesvaardigheid zou stimuleren. Het waren allemaal goedbedoelde pogingen om hem te helpen groeien. Maar als ik de FloorPlay-benadering toen al had gekend, had ik het misschien anders aangepakt.
FloorPlay leert ons dat verbinding met je kind het allerbelangrijkste is. Wanneer je echt aanwezig bent, laat zien dat je er voor ze bent, en hun initiatieven volgt, ontstaat er een natuurlijk leermoment. Het kind ontwikkelt zich doordat er een liefdevolle basis is. Had ik toen geweten dat deze liefdevolle aandacht het leerproces op een natuurlijke manier stimuleert, dan had ik wellicht minder gefocust op doelgericht leren en meer tijd gestoken in knuffelen, spelen, en simpele momenten samen.
Nu zie ik dit ook bij collega-logopedisten die de FloorPlay-cursus volgen en leren hoe waardevol deze verbinding is. Het is prachtig om te zien hoe deze aanpak hen helpt in hun werk met kinderen. Door FloorPlay kan ik nu ook anderen begeleiden om vanuit die liefdevolle basis het beste in een kind naar boven te halen.
Als ik terugkijk, voel ik een diepe dankbaarheid dat ik deze kennis nu mag delen en doorgeven aan collega’s. Het werken met FloorPlay voelt als een geschenk dat ik graag twintig jaar eerder had gehad.
Wies van der Veen